سام لرد

با سلام
با توجه به انتقادات بعضی از دوستان مجبورم توضیحاتی راجع به این فیلم بدم تا متوجه شوید با چه شاهکاری مواجه هستید.
این فیلم درام به معنای واقعی است.آن قدر سینمای ایران و حتی سینمای هالیوود را ملودرام فراگرفته که ذات درام و درام اصیل به فراموشی سپرده شده.
درام یعنی رویارویی حقیقت با احساسات.اما چه احساسی؟احساسی که مخاطب را از خود بی خود کند؟قطعا خیر.احساسی که بتواند در راستای واقعیات باشد.
برای مثال فیلم جدایی نادر از سیمین را در نظر بگیرید.این فیلم یک درام واقعی است .چرا؟چون مخاطب را که کاملا واقعی است با شخصیت هایی که کاملا واقعی هستند با احساسات مواجه می کند و نکته این جاست که کنترل احساسات را به دست مخاطب می دهد.درام واقعی یعنی همین.یعنی کنترل احساسات کاملا در دست مخاطب است.کاری که فیلم جدایی نادر از سیمین می کند همین است یعنی مخاطب را میخکوب می کند ولی نه با فوران احساسات بلکه با کنترل احساسات توسط خود مخاطب.
ماجرای نیمروز هم همین است.درام خالص ماجرای نیمروز شاید به مذاق خیلی از افراد خوش نیاید اما این دلیل بر این نیست که یک عده صرفا به خاطر نا آشنا بودن با ماهیت درام،تمامیت فیلم را زیر سوال برند.
آن قدر ذهنمان از ملودرام های بی در و پیکر ایرانی و بعضا هالیوودی پر شده که وقتی با یک درام خالص مواجه می شویم،تاب نیاورده و صرفا با بیان این که فیلم خوبی نیست به انتقاد از فیلم می پردازیم.
یادتان باشد که درام خالص یعنی عمل.به قول ژان کوکتو کارگردان معروف فرانسوی،عمل درام نویس داوری نیست بلکه شهادت دادن است.
اگر در جمله فوق که ذکر کردم توجه کرده و دقیق شوید،پی خواهید برد که ماجرای نیمروز درام واقعی است.درام خالص خالص خالص.
نکته دیگری که حائز اهمیت است این است که بعضی از دوستان راجع به تحریف در این فیلم صحبت می کنند و بعضی از دوستان راجع به نمایش ندادن سایر اتفاقات تاریخی پیرامون این موضوع در فیلم.
باید به حضورتون عرض کنم که شما با یک فیلم طرف هستید نه با یک کتاب 500 صفحه ای یا یک سریال 100 قسمتی.
اگر قرار باشد تمام نکات تاریخی را مو به مو ذکر کرد که باید از ساخت فیلم منصرف شد.محمد حسین مهدویان با تسلط کاملی که بر درام دارد به جایی رسیده که بدون قضاوت و صرفا به عنوان یک شاهد ماجرا را روایت می کند.
نکته دیگری که لازم می دونم عرض کنم این است که مهدویان کارگردانی را به اوج رسانده یعنی کارگردانی کاملا دراماتیک و تا جایی که به نظرم مهدویان در مقام یک کارگردان مولف ظاهر شده.
تمام حرکات دوربین دراماتیک است.دوربینی که فقط شاهد ماجراست.به ماجرا نزدیک نمی شود تا به ملودارم تبدیل نشود.با رعایت فاصله ماجرا را روایت می کند و این است همان وحدت فرم و محتوا.
مهدویان طوری از بازیگران بازی گرفته که بازی بازیگران هم کاملا دراماتیک شده یعنی عمل واقعی یعنی بازی واقعی یعنی اجتناب از غلظت بازی و اجتناب از شعاری بودن.
بنده سعی کردم تا جایی که ممکن بود ابهامات بی اساس راجع به این فیلم را بر طرف کنم حال قضاوت با خود شماست و البته که سینما سلیقه ای هم هست.
اما اگر با نگاه کارشناسی به این فیلم نگاه شود تنها نتیجه ای که حاصل می شود این است که:ماجرای نیمروز شاهکار تاریخ سینمای ایران است و بدون شک بهترین فیلم تاریخ سینمای ایران تا کنون.